Lektury na jesienno-zimowe wieczory

"Mistrz i Małgorzata" Michaiła Bułhakowa to powieść wszech czasów, literacki fenomen, jedna z ulubionych książek czytelników na całym świecie. Arcydzieło Bułhakowa wciąż wzbudza zachwyt i nadal jest niedoścignionym wzorem dla wielu pisarzy, którzy marzą o tym, by w ich dorobku literackim znalazła się taka perełka. Autor pracował nad "Mistrzem i Małgorzatą" przez dwanaście lat, nie doczekał druku, ale za sprawą swej największej powieści zyskał wieczną chwałę. Wystarczy tylko słowo na temat tej książki, by uruchomiona została lawina cytatów i interpretacji. Przeczytałam tę powieść dwa razy w przekładzie Ireny Lewandowskiej i Witolda Dąbrowskiego. W 2016 roku "Mistrza i Małgorzatę" przetłumaczyli Leokadia Anna Przebinda, Grzegorz Przebinda oraz Igor Przebinda. I to właśnie w ich przekładzie przeczytam tę wybitną książkę po raz trzeci. I wiem, że znów będzie tak, jakbym czytała ją pierwszy raz. Wszak diabeł tkwi w szczegółach.

Wstyd się przyznać, ale nie przeczytałam ani jednej książki Szczepana Twardocha. "Morfina" i "Król" czekali na odpowiedni czas, który nie nadszedł. Może "Pokora" będzie miała więcej szczęścia? Okładka świetna i przyznam szczerze, że chyba jedna z efektowniejszych, które zdobią książki wydane w tym roku. Czytelnicy rozpływają się w zachwycie nad twórczością Szczepana Twardocha, ochom i achom nie ma końca. Pora sprawdzić, o co tyle hałasu.  

Kto mnie zna, ten wie, że ubóstwiam Mariusza Szczygła. Do jego książek wracam po wielokroć i niemiłosiernie w nich bazgrolę, bo wszystko wydaje mi się warte zaznaczenia. Miałam przyjemność rozmawiać z autorem przy okazji premiery "Nie ma", a nawet dostać zdjęcie jego kotki. Tak na marginesie, urocza niewiasta z tej Afonii.

W nowym wydaniu "Láski nebeskej" znajdziecie fotografie Josefa Sudka. Dodam tylko, że znakomicie łączą się z tekstami Mariusza Szczygła. To taka opowieść w opowieści, więc można delektować się obrazem i słowem. Jeśli nie czytaliście tej książki osiem lat temu, to nadrabiajcie zaległości. Warto! 

"Czułego narratora" Olgi Tokarczuk czytam do poduszki, trochę onieśmielona erudycją i niebywałą zdolnością autorki do ubierania w słowa otaczającej nas rzeczywistości. Ale ta książka to również możliwość zajrzenia za kulisy twórczości Olgi Tokarczuk. Noblistka pięknie opowiada o procesie tworzenia i swoich literackich upodobaniach. W książce znajdziecie dwanaście tekstów, ostatni z nich to szeroko komentowana mowa noblowska. 

Jesienno-zimowe wieczory to znakomity czas na lekturę. Nadrabiajcie zaległości, dajcie szansę książkom, które z różnych powodów odkładaliście na później.

Wino, czekolada i książka, mój niezbrodniczy modus operandi, polecam :)

Do miłego zaczytania!