ZAWSZE W KSIĄŻKACH

Każdego roku zapisuję sobie tytuły przeczytanych książek. Robię to tylko i wyłącznie dla siebie, z nikim się nie ścigam, niczego nie próbuję udowodnić. Z tego też powodu nie uczestniczę w popularnych wyzwaniach czytelniczych. Satysfakcjonujące jest jednak to, że przeczę powszechnej opinii, że Polacy czytają mało albo w ogóle nie czytają, bo tym razem byłam bardzo blisko trzycyfrowego wyniku.  Zarzekałam się, że z braku czasu zrezygnuję z prezentowania na blogu literatury dla dzieci. Ale jak mam przejść obojętnie obok tych wszystkich pięknych książek? Jestem mamą, więc muszę być na bieżąco, a poza tym uwielbiam czytać dzieciom, więc literatura dla nich co jakiś czas będzie pojawiać się na blogu. Bardzo cieszy fakt, że spora ilość przeczytanych przeze mnie książek jest autorstwa polskich pisarzy. Przeprosiłam się też z literaturą fantasy, już nie twierdzę, że nie dla mnie. Dałam też szansę komiksom, dwa z nich pojawiły się na blogu. Były też literackie rozczarowania, książki, które porzu

Bez zająknienia rozmawiamy o szukaniu właściwych słów, lecz do opisania rzeczy najważniejszych nigdy ich nie znajdujemy. Zapisujemy słowa, jak trzeba je zapisać, jedno po drugim, ale to nie jest życie, to nie jest śmierć, jedno słowo po drugim, nie, to nie jest właściwe. Nieważne, jak bardzo się staramy ująć najważniejsze rzeczy w słowa, to zawsze będzie próba tańczenia w chodakach jak na puentach. "Pełnia miłości", str. 177-178. Twórczość Sigrid Nunez poznaliśmy za sprawą znakomicie przyjętej powieści "Przyjaciel". Doskonale pamiętam zachwyt, który towarzyszył tamtej lekturze. Czytałam ją z ołówkiem w ręku, bo wszystko wydawało mi się warte podkreślenia, zaznaczenia, zapamiętania. Potem wielokrotnie do niej wracałam, by odszukać jakiś fragment. Bardzo imponuje mi literacka dojrzałość amerykańskiej pisarki, jej niebywała umiejętność ubierania w słowa emocji. Sigrid Nunez pisze w sposób niezwykle subiektywny, wszystko jest dopracowane, dopieszczone, a jednocześnie po

  Jakiś czas temu cytowałam na łamach bloga wiersz Kornela Filipowicza o bardzo wymownym tytule, a mianowicie "Niewola". Nie będę robić tego po raz kolejny, zwłaszcza że ten utwór pojawia się dość często w kontekście aktualnych wydarzeń w Polsce. Popularny ostatnio wiersz przypomniał mi się w trakcie lektury najnowszej książki Anne Applebaum. Nie ukrywam, że bardzo na nią czekałam i muszę przyznać, że autorka po raz kolejny oddała w ręce czytelników szalenie ważną lekturę.  Anne Applebaum w "Zmierzchu demokracji. Zwodniczym powabie autorytaryzmu" krok po kroku opisuje kryzys demokracji, analizuje i zestawia ze sobą wydarzenia i postawy poszczególnych ludzi, które w różnym stopniu wpłynęły na taki, a nie inny obraz niektórych państw. Esej rozpoczyna się od wspomnień dotyczących zabawy sylwestrowej w 1999 r., na której obecnych było mnóstwo osób. To nie byli przypadkowi goście, ale przyjaciele i znajomi, których łączył wspólny cel, czyli przyszłość Polski w zjednoczon

  COŚ DLA DZIECI Jeżeli zastanawiacie się nad prezentem świątecznym dla Waszych dzieci i nic nie przychodzi Wam do głowy, to zawsze warto pomyśleć o książce. Dziecięce pokoje zazwyczaj przypominają całkiem dobrze wyposażone sklepy, w których aż roi się od zabawek. Te zaś często są tylko na chwilę, więc książkowy prezent może być miłą odmianą, zwłaszcza taki ze Świętami Bożego Narodzenia i prószącym za oknem śniegiem.  1. "Patrz, Madika, pada śnieg" Astrid Lindgren 2. "Dziadek do orzechów i Król Myszy" E.T.A. Hoffmann 3. "Zimowa wyprawa Ollego" Elsa Beskow 4. "Śnieżna siostra" Maja Lunde 5. "Grudniowy gość" Sirti Spont 6. "Święta dzieci z dachów" Marten Sanden 7. "Kosmiczne święta" Ingelin Angerborn 8. "Skrzat nie śpi" Astrid Lindgren Pamiętacie piękną opowieść Marii Konopnickiej "O krasnoludkach i o sierotce Marysi"? To jedna z moich ukochanych lektur z dzieciństwa. Egzemplarz z absolutnie cudowny

W pierwszej minucie po jej śmierci świadomość Tequili Leili zaczęła tkać sieć, wolno i miarowo, niczym woda cofająca się od brzegu w porze odpływu. Komórki jej mózgu, odcięte od dostaw krwi, zostały całkowicie pozbawione tlenu. Ale nie przestały pracować. Nie od razu. Tequila Leila nie żyje. Została zamordowana, a jej ciało porzucono. Ci, którzy przez przypadek się na nie natknęli, skorzystali z okazji, by okraść zwłoki. Jakkolwiek przerażająco to brzmi fakty są takie, że nikt specjalnie nie przejął się śmiercią kobiety, zwłaszcza że była prostytutką. Takie, jak ona nie zasługują na szacunek nawet po śmierci. Jej rodzina dawno o niej zapomniała, nikomu nie przyjdzie do głowy, by godnie ją pożegnać i pochować. Za karę trafi tam, gdzie stanie się kolejnym numerem na kawałku drewna wbitego w mogiłę, czyli Cmentarz Samotnych. Tequila Leila jest martwa. Jej serce nie pracuje, ale przez 10 minut i 38 sekund mózg kobiety działa na zwiększonych obrotach i odtwarza najważniejsze momenty od dzie

Nie znam poprzednich książek Anny Kańtoch, ale po lekturze "Wiosny zaginionych" wiem, że to się wkrótce zmieni. Wymieniony tytuł jest pierwszą częścią trylogii, która okazała się na tyle intrygującą lekturą, że z niecierpliwością czekam na kolejne tomy. Moja koleżanka twierdzi, że najodpowiedniejszą porą na czytanie kryminałów są długie jesienno-zimowe wieczory. Jak najbardziej się z nią zgadzam, wszak klimat musi być odpowiedni. Przygotujcie sobie coś pysznego do picia, okryjcie się ciepłym kocem i po prostu otwórzcie książkę. Krystyna, siedemdziesięciotrzyletnia emerytowana policjantka, wpatruje się w zdjęcie, które w 1963 r. zrobiła grupie studentów wyruszających w Tatry. W pięcioosobowym gronie był również brat Krystyny, Romek. Nie wiadomo, co stało się podczas feralnej wyprawy, ale faktem jest, że trzy osoby z grupy zostały znalezione martwe, a brat Krystyny zaginął. Z wyprawy wrócił tylko Jacek. Minęło pięćdziesiąt lat, czas zatarł niektóre wspomnienia, ale jedno z nich

Pożyczalscy to kilkunastocentymetrowi mieszkańcy starego domu, a w zasadzie miejsca pod podłogą owego domu, o których pani May opowiada Kasi. Dziewczynka nie może uwierzyć w ich istnienie, ale argumenty pani May wydają się być logiczne, bo trudno wytłumaczyć znikające tu i ówdzie przedmioty? Te ludziki są nieco zarozumiałe. Uważają, że wszystko im się należy, a olbrzymy, które mieszkają nad nimi, są tylko i wyłącznie po to, by im służyć. Poza tym uwielbiają porządek, więc mogą mieszkać tylko i wyłącznie w towarzystwie takich olbrzymów, które nie śmiecą, nie hałasują i mają grzeczne dzieci. W przeciwnym razie wyniosą się, gdzie pieprz rośnie. Pewnie dlatego zamieszkują stare domostwa, w których olbrzymy prowadzą ustabilizowany tryb życia. Pożyczalscy cenią sobie spokój i harmonię, nie lubią zmian, to źle wpływa na ich samopoczucie. Poza tym, jak "pożyczać" coś od kogoś, kto nie dba o porządek i nie odstawia wszystkiego na miejsce. Jak taki ludzik ma potem wiedzieć, co gdzie le

    Rynek wydawniczy zalewany jest literaturą nawiązującą do czasów II wojny światowej, a zwłaszcza do wydarzeń, które rozegrały się w obozach koncentracyjnych. Niektóre z tych książek są poniżej wszelkiej krytyki, bazują na taniej sensacji, nie trzymają się faktów i serwują czytelnikowi pseudohistoryczną papkę. Najgorsze zaś są "romanse obozowe", reszta komentarza zbędna.  "Piękne zielone oczy" Arnošta Lustiga to literatura z najwyższej półki. Rzetelny obraz obozowej rzeczywistości i trafny komentarz do tamtych wydarzeń. Już z opisu fabuły na okładce wiadomo, że to nie będzie łatwa lektura, że będzie bolało długo po przewróceniu ostatniej strony. To przytłaczająca i wymagająca mocnych nerwów opowieść. Porażająca historia żydowskiej nastolatki, która by uniknąć śmierci staje się "polową kurwą", kawałkiem mięsa, z którym naziści mogą zrobić wszystko. "Skórka" to jeszcze dziecko, które rozpaczliwie chwyta się życia, dziewczyna, która by to życie oc