ZAWSZE W KSIĄŻKACH

Nie mogę żyć dla samego życia, tylko dla słów, które opierają się sile czasu. Moje życie, tak czuję, nie będzie przeżyte, dopóki nie zostanie na wieczność uchwycone w książkach, gdzie będzie mogło się w nieskończoność powtarzać. Zbyt łatwo zapominam o tym, co było, i kurczę się w koszmarze tu i teraz, bez przeszłości i przyszłości. Pisanie otwiera na oścież krypty umarłych i te niebiosa przed nami, skrywane przez anioły - proroków. Umysł tworzy nieprzerwanie, przędzie swoją pajęczynę. "Dzienniki 1950-1962", str 325. To na pewno nie jest książka na jeden wieczór, ale jak najbardziej warta czasu poświęconego na jej przeczytanie. Dla wielbicieli talentu amerykańskiej poetki, pisarki i eseistki to lektura obowiązkowa. "Dzienniki 1950-1962" są bezcennym źródłem wiedzy na temat autorki kultowej już dzisiaj powieści "Szklany klosz" oraz zatrzymanym w czasie zapisem ówczesnej rzeczywistości.   Sylvia Plath była dzieckiem, kiedy otrzymała od mamy pierw

Góry, ach te góry... Jest w nich coś absolutnie niezwykłego, magicznego, przyciągającego. Z góry lepiej widać, stamtąd ponoć bliżej do Boga, tam można znaleźć spokój i natchnienie. Czy może zatem dziwić fakt, że Tatry były inspiracją dla wielu wybitych przedstawicieli świata kultury? Pisarze, poeci, muzycy, malarze, aktorzy, dla nich Zakopane na jakiś czas stawało się drugim domem. Wrażenia z pobytu i zachwyt Tatrami przybierały więc postać felietonów, artykułów prasowych, książek, wierszy, obrazów. Majestat Tatr, ich tajemniczość i piękno przyrody urzekły Bolesława Prusa, Adama Asnyka, Kazimierza Przerwę-Tetmajera, Stanisława Witkiewicza, Wojciecha Gersona, Helenę Modrzejewską, Jana Ignacego Paderewskiego i wielu, wielu innych. Zakopane było punktem na mapie Polski, które przyciągało śmietankę towarzyską z całego kraju. Jedni przybywali tutaj dla zdrowia i pieszych wycieczek, inni szukali inspiracji. Wszyscy zgodnie twierdzili, że Zakopane to miejsce wyjątkowe, wręcz mistyczne, gd