ZAWSZE W KSIĄŻKACH

"Królestwo zwierząt znika na naszych oczach". Brzmi przerażająco, ale takie są fakty. Postępująca degradacja środowiska naturalnego przyczynia się do tego, że wielu gatunkom zwierząt grozi zagłada. Globalne ocieplenie, wycinanie lasów, zanieczyszczanie wód, fatalna jakość powietrza i wiele innych czynników po prostu zabija naturę. Ale ogromnym zagrożeniem jest również kłusownictwo. Człowiek morduje zwierzęta dla mięsa, skór i innych części ciała, a czasem tylko dlatego, by móc pochwalić się fotografią konającego słonia, lwa, czy nosorożca. Książka Millie Marotty jest apelem o ratowanie Ziemi skierowanym do młodego pokolenia. Dzieci w szczególny sposób reagują na świat przyrody, kochają zwierzęta, interesują się nimi, zależy im na ich dobru. Warto rozmawiać z dziećmi o zagrożeniach cywilizacyjnych, które mają bezpośredni wpływ na przyrodę, niszczą ekosystem i powodują wymieranie kolejnych gatunków zwierząt. Walijska ilustratorka z dużą wrażliwością opowiada o fascynujących z…

Nie jestem specjalną fanką T.Love'u, nie śledzę kariery zespołu, nie mam ich płyt, a piosenki znam dzięki rozgłośniom radiowym. To oczywiście nie przeszkadza mi darzyć wielką sympatią lidera, czyli Muńka Staszczyka. To bardzo fajny człowiek. Jego szczerość i bezpretensjonalność są naprawdę ujmujące, a książka "King! Autobiografia" tylko utwierdziła mnie w tym przekonaniu.


"King! Autobiografia" to rozmowa Muńka z dziennikarzem, Rafałem Księżykiem, w której wokalista jednej z najbardziej cenionych i lubianych kapeli w Polsce opowiada o swoim życiu. Z wielką czułością portretuje rodziców i ukochaną babcię. Mały Zygmunt to oczko w głowie taty, które zaszczepił w nim miłość do literatury. Muniek przyznaje, że czasem brakowało mu obecności mamy, której praca wymagała sporego zaangażowania z jej strony. Skąd miłość do muzyki? Z serca i trochę z buntu. Młodość Muńka to ponure czasy komunizmu, wszechobecna szarość i konieczność wykrzyczenia światu swojej frustracji. Al…

Ostatnio zadano mi pytanie o najgrubszą książkę, którą udało mi się przeczytać. Zwykle nie zastanawiam się nad tym, czy dana lektura ma 100, czy 1000 stron. Chcę tylko, by była dobra, warta poświęconego na nią czasu albo pieniędzy, które wydałam. No i w torebce musi się zmieścić, ale to akurat nie jest wielki problem, bo gustuję w tych pokaźnych rozmiarów. Zresztą mój syn twierdzi, że nawet Hermiona Granger byłaby zadowolona z moich pakownych toreb. Wtajemniczeni wiedzą w czym rzecz. Tak, przeczytałam wiele książek, których liczba stron dochodziła do 1000 albo mocno tę liczbę przekraczała. Wśród nich były historie zamknięte, jak chociażby "Wyznaję" Cabré albo takie, które stanowiły część cyklu, co sprawiało, że licznik stron wariował. Cykl piastowski Elżbiety Cherezińskiej ma jakieś 2600 stron, a czytałam z wypiekami na twarzy, nie mogąc nadziwić się, jak fascynującą mamy historię i ani przez chwilę nie odczuwając znużenia. Seria książek o Harrym Potterze też do chudzielców…

Petra Soukupová to specjalistka od rodzinnej wiwisekcji. Czeska pisarka po raz kolejny rozkłada na czynniki pierwsze relacje panujące między rodzicami i dziećmi. W "Najlepiej dla wszystkich" udowadnia, że jest doskonałą obserwatorką, że nie boi się głęboko wnikać w rodzinne nieporozumienia i szukać genezy problemów. Wszystkim nam zdarzyło się choć raz w życiu powiedzieć, że "tak będzie lepiej". Bohaterka powieści Soukupovej też twierdzi, że najlepiej dla wszystkich będzie, gdy jej syn na pewien czas przeprowadzi się do babci, by nieco okiełznać jego buntowniczy charakter, zwłaszcza że ostatnie wydarzenia w szkole do przyjemnych nie należały. Prawda natomiast jest taka, że Hana nie sprawdza się w roli matki. Można odnieść wrażenie, że kariera i spotkania po pracy ze znajomymi są dla niej ważniejsze niż dziecko. Kolejni mężczyźni w jej życiu również. Viki wydaje się dojrzalszy od matki, bardziej odpowiedzialny, choć z racji wieku nie zawsze potrafi odnaleźć się w ka…

"Zaczarowane baletki" Noel Streatfeild to kolejna książka z serii "Mistrzowie Światowej Ilustracji", którą mam przyjemność prezentować na blogu. Nie czytałam tej powieści w dzieciństwie, ale przyznaję, że czasu na nią poświęconego nie uważam za stracony. Mało tego, jestem pewna, że gdyby wpadła w moje ręce jakieś trzydzieści lat temu, to z pewnością byłaby jedną z ulubionych lektur.

"Zaczarowane baletki" to historia o trzech siostrach, które tak naprawdę nie są siostrami, ale dziewczynkami przygarniętymi przez pewnego profesora. Pan Brown ma dobre serce, ale to człowiek, którego trudno nazwać domatorem. Jego życiowym celem są podróże naukowe, dlatego opiekę nad siostrami powierza wnuczce i wyrusza w świat. Lata mijają, profesor nie wraca, a pieniądze, dzięki którym utrzymuje się rodzina powoli się kończą. Z profesorem, czy bez, jakoś trzeba żyć. Dobry pomysł  i pozytywne nastawienie to połowa sukcesu, więc należy  działać. Wszak chcieć to móc, nieprawdaż…

Nie wiem, czy sięgnęłabym po tę książkę, gdyby nie serial, którego pierwszy odcinek zaintrygował mnie do tego stopnia, że po prostu musiałam poznać najsłynniejszą powieść Elizabeth Strout. Amerykańska autorka otrzymała za nią Nagrodę Pulitzera w 2009 r. W Polsce książka ukazała się rok później pod tytułem "Okruchy codzienności", zresztą bardzo adekwatnym do treści. Olive Kitteridge jest centralną postacią opowieści Strout i choć są rozdziały, w których staje się na chwilę kimś drugoplanowym, to i tak wiadomo, że to ona jest w powieści Elizabeth Strout najważniejsza. 
Kim jest Olive Kitteridge? Żoną, matką i nauczycielką matematyki w szkole średniej. Nie budzi powszechnej sympatii, bo jej usposobienie, cięty język i surowe podejście do życia skutecznie zniechęcają nie tylko uczniów, sąsiadów, ale też najbliższych. W głębi serca Olive jest kimś zupełnie innym. To wrażliwa kobieta o dobrym sercu, która od lat budowała wokół siebie coś na wzór muru obronnego. Jej szorstkość i b…