O przyjaźni - "Wtedy w Loszoncu" Peter Balko

Pogranicze węgiersko-słowackie. Loszonc, małe miasteczko, jakich wiele. To właśnie tutaj rodzi się przyjaźń między dwoma chłopcami. Lewiatan jest Słowakiem, Kapia Węgrem. Pierwszy z nich cieszy się dobrą opinią, jest inteligenty, dobrze się uczy. Drugi to szkolny łobuziak, zafascynowany przemocą nastolatek, dla którego przekraczanie kolejnych granic to zabawa i próba charakteru. Lewiatan i Kapia są jak ogień i woda, a jednak w jakiś sposób bardzo sobie bliscy. Jak wygląda ich dzieciństwo? Skłamałabym twierdząc, że zwyczajnie, bo jednak nie każdy z nas daje przyjacielowi w prezencie zwierzątko, by ten mógł się nad nim znęcać. Ale jest w tej historii coś absolutnie niezwykłego. Nie mam pojęcia, czy to za sprawą barwnego języka, żonglowania kategoriami estetycznymi, czy dynamizmu opowieści. Ta książka jest jak film, który oglądamy z narastającym uczuciem napięcia. Autor gra na emocjach czytelnika, wystawia na próbę jego cierpliwość i bezlitośnie daje do zrozumienia, że w każdym dziecku jest trochę anioła i trochę diabła.

Sugestywne opisy, fenomenalne postaci pierwszo- i drugoplanowe, tło historyczne i specyficzny małomiasteczkowy klimat. I powtarzane, jak mantra "wtedy w Loszoncu" sugerujące konieczność powrotu do tego, co minęło i co być może wymaga jeszcze komentarza. Powieść rozpoczyna i kończy się listem, który chłopcy piszą do siebie wspominając minione czasy. 

"Wtedy w Loszoncu" to klasyczny przykład Bildungsroman. Na kartach powieści obserwujemy kształtowanie się osobowości dziecka, potem nastolatka. Sukcesy i porażki, pierwsze sympatie i bolesne rozczarowania. Marzenia kontra rzeczywistość. I ten moment, w którym dzieciństwo definitywnie się kończy. 

Warto.

Moja ocena: 5/6

Autor: Peter Balko

Tytuł: "Wtedy w Loszoncu"

Oprawa: miękka

Ilość stron: 199

Rok wydania: 2019

Biblioteka Słów